تشخیص مننژیوم ممکن است دشوار باشد زیرا تومور اغلب کند رشد می کند. علائم مننژیوم همچنین ممکن است ظریف باشد و با سایر شرایط سلامت اشتباه گرفته شود یا به عنوان علائم طبیعی پیری نادیده گرفته شود.

 

اگر پزشک خانواده مشکوک به مننژیوم باشد، ممکن است به پزشک متخصص مغز و اعصاب ارجاع داده شوید.

برای تشخیص مننژیوم، متخصص مغز و اعصاب یک معاینه عصبی کامل و سپس یک آزمایش تصویربرداری با رنگ کنتراست انجام می دهد، مانند:

 

• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن.سی تی اسکن با اشعه ایکس، تصاویر مقطعی از مغز  ایجاد می‌کند. گاهی اوقات از رنگ مبتنی بر ید برای تقویت تصویر استفاده می شود.

   

• تصویربرداری رزنانس مغناطیسی (MRI). با این مطالعه تصویربرداری، یک میدان مغناطیسی و رادیویی برای ایجاد تصاویر مقطعی از ساختارهای درون مغز  استفاده می‌شود. MRI  تصویر دقیق تری از مغز و مننژیوم ارائه می دهد.

در برخی موارد، بررسی نمونه تومور (بیوپسی) ممکن است برای سایر انواع تومورها و تایید مننژیوم مورد نیاز باشد.

 

 

رفتار

درمانی که برای مننژیوم دریافت می کنید به عوامل متعددی می پردازد، از جمله:

 

• اندازه و محل مننژیوم 
• سرعت رشد یا تهاجمی بودن تومور
• سن و سلامت کلی 
• اهداف  برای درمان
•  

انتظار و نظارت

درمان فوری برای همه مبتلایان به مننژیوم ضروری نیست. یک مننژیوم کوچک با رشد آهسته که علائمی ایجاد نمی کند ممکن است نیازی به درمان نداشته باشد.

اگر قرار نیست برای مننژیوم تحت درمان قرار بگیرید، احتمالاً به صورت دوره‌ای اسکن مغزی برای ارزیابی مننژیوم و جستجوی نشانه‌هایی مبنی بر رشد آن انجام خواهید داد.

اگر پزشک تشخیص دهد که مننژیوم در حال رشد است و نیاز به درمان دارد،  چندین گزینه درمانی دارید.

 

 

عمل جراحي

اگر مننژیوم علائم و نشانه هایی ایجاد کند یا نشانه هایی از رشد آن را نشان دهد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.

 

 

جراحان برای حذف کامل مننژیوم تلاش می کنند. اما از آنجایی که مننژیوم ممکن است در نزدیکی بسیاری از ساختارهای ظریف در مغز یا نخاع رخ دهد، حذف کل تومور همیشه ممکن نیست. در این موارد، جراحان تا حد امکان مننژیوم را برمی دارند.

 

نوع درمان، در صورت وجود، پس از جراحی به عوامل مختلفی بستگی دارد.

 

اگر تومور قابل مشاهده ای باقی نماند، ممکن است نیازی به درمان بیشتر نباشد. با این حال، اسکن های پیگیری دوره ای خواهید داشت.

 

اگر تومور خوش خیم است و تنها یک قطعه کوچک باقی مانده است، پزشک  ممکن است فقط اسکن های دوره ای را برای پیگیری توصیه کند. در برخی موارد، تومورهای کوچک باقیمانده ممکن است با نوعی پرتودرمانی به نام جراحی رادیوتاکتیک استریوتاکتیک درمان شوند.

 

اگر تومور آتیپیک یا بدخیم باشد، احتمالاً به اشعه نیاز خواهید داشت.

 

جراحی ممکن است خطراتی از جمله عفونت و خونریزی داشته باشد. خطرات خاص جراحی  به محل قرارگیری مننژیوم بستگی دارد. به عنوان مثال، جراحی برای برداشتن مننژیوم که در اطراف عصب بینایی رخ می دهد، می تواند منجر به از دست دادن بینایی شود. از جراح خود در مورد خطرات خاص جراحی خود بپرسید.

 

 

 

پرتو درمانی

 

اگر مننژیوم  را نتوان به طور کامل با جراحی برداشت، پزشک ممکن است پرتودرمانی را بعد از جراحی یا به جای آن توصیه کند.

 

هدف پرتودرمانی از بین بردن سلول های باقی مانده مننژیوم و کاهش احتمال عود مننژیوم است. پرتودرمانی از یک دستگاه بزرگ برای هدف قرار دادن پرتوهای انرژی پرقدرت به سمت سلول های تومور استفاده می کند.

 

پیشرفت‌ها در پرتودرمانی باعث افزایش دوز پرتو به مننژیوم و در عین حال کاهش تابش به بافت سالم می‌شود. گزینه های پرتودرمانی برای مننژیوم عبارتند از:

 

رادیوسرجری استریوتاکتیک (SRS). نوعی پرتودرمانی است که چندین پرتو  قدرتمند را در یک نقطه دقیق هدف قرار می دهد. رادیوسرجری شامل چاقوی جراحی یا برش نیست. رادیوسرجری معمولاً در یک محیط سرپایی در چند ساعت انجام می شود. رادیوسرجری ممکن است برای افراد مبتلا به مننژیوم که با جراحی معمولی قابل برداشتن نیست یا برای مننژیوم هایی که با وجود درمان عود می کنند، گزینه ای باشد.

 

رادیوتراپی استریوتاکتیک تکه تکه (SRT). پرتودرمانی را در بخش‌های کوچک در طول زمان ارائه می‌کند، مانند یک درمان در روز به مدت 30 روز. این روش ممکن است برای تومورهای خیلی بزرگ برای رادیوسرجری یا آنهایی که در ناحیه‌ای که نمی‌توانند شدت جراحی رادیویی را تحمل کنند - مانند نزدیک عصب بینایی - استفاده شود.

 

پرتودرمانی تعدیل‌شده با شدت (IMRT). از نرم‌افزار رایانه‌ای برای تغییر شدت تابش هدایت‌شده به ناحیه مننژیوم استفاده می‌کند. این ممکن است برای مننژیوم واقع در نزدیکی ساختارهای حساس مغز یا آنهایی که شکل پیچیده ای دارند استفاده شود.

 

تابش پرتو پروتون. از پروتون های رادیواکتیو استفاده می کند که دقیقاً تومور را هدف قرار می دهند و آسیب به بافت اطراف را کاهش می دهند.

 

 

درمان دارویی

درمان دارویی (شیمی درمانی) به ندرت برای درمان مننژیوم استفاده می شود، اما ممکن است در مواردی که به جراحی و پرتو درمانی پاسخ نمی دهند، استفاده شود.

روش شیمی درمانی پذیرفته شده ای برای درمان مننژیوم وجود ندارد، اما محققان در حال حاضر در حال مطالعه رویکردهای هدفمند مولکولی هستند.

 

طب جایگزین

درمان‌های دارویی جایگزین نمی‌توانند مننژیوم را درمان کنند، اما برخی ممکن است به تسکین عوارض جانبی درمان یا مقابله با استرس ناشی از مننژیوم کمک کنند.

 

درمان های پزشکی جایگزین که ممکن است مفید باشد عبارتند از:

 

• طب سوزنی
• هیپنوتیزم
• ماساژ
• مراقبه
• موزیک درمانی
• تمرینات آرامش بخش

گزینه ها را با پزشک خود در میان بگذارید.

 

 

مقابله و حمایت

تشخیص مننژیوم ممکن است طاقت فرسا باشد. همانطور که با تشخیص خود کنار می آیید، زندگی  می‌تواند با مراجعه به پزشکان و جراحان در حالی که برای درمان خود آماده می شوید، زیر و رو شود. برای کمک به مقابله، سعی کنید:

• در مورد مننژیوم هر چیزی که می توانید بیاموزید. از تیم مراقبت های بهداشتی خود بپرسید که کجا می توانید اطلاعات بیشتری در مورد مننژیوم و گزینه های درمانی خود دریافت کنید.

  سوالات خود را یادداشت کنید تا در قرار بعدی  با پزشک خود آنها را بپرسید. هرچه بیشتر در مورد وضعیت خود بدانید، آمادگی بیشتری برای تصمیم گیری در مورد درمان خود خواهید داشت.

• یک شبکه پشتیبانی بسازید. داشتن دوستان و خانواده می تواند ارزشمند باشد. ممکن است داشتن کسی که در مورد احساسات خود با او صحبت کنید کمک کننده باشد. سایر افرادی که ممکن است حمایت کنند شامل مددکاران اجتماعی و روانشناسان هستند - اگر احساس می کنید نیاز به صحبت با شخص دیگری دارید، از پزشک خود بخواهید که ارجاع دهد. 

  سایر افراد مبتلا به مننژیوم می توانند دیدگاه منحصر به فردی ارائه دهند، بنابراین به یک گروه پشتیبانی ملحق شوید - چه در جامعه تان باشد یا آنلاین. از تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد گروه های پشتیبان تومور مغزی یا مننژیوم در منطقه خود بپرسید. 

• مراقب خودتان باشید. سعی کنید در طول درمان مننژیوم با مراقبت از خود سالم بمانید. رژیم غذایی غنی از میوه ها و سبزیجات داشته باشید و در صورت اجازه پزشک روزانه ورزش متوسطی داشته باشید. به اندازه کافی بخوابید تا با احساس آرامش از خواب بیدار شوید.

• با تمرکز بر آنچه برای شما مهم است، استرس را در زندگی خود کاهش دهید. این اقدامات مننژیوم را درمان نمی‌کند، اما ممکن است کمک کند پس از بهبودی پس از جراحی احساس بهتری داشته باشید یا به شما در مقابله با پرتودرمانی کمک کند.

•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده یا پزشک اصلی خود شروع کنید. اگر پزشک  مشکوک به داشتن تومور مغزی مانند مننژیوم باشد، ممکن است به متخصصانی که اختلالات مغزی را درمان می کنند (متخصص مغز و اعصاب و جراح مغز و اعصاب) ارجاع دهد.

 

 

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

 

آنچه  می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید.
• هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها و همچنین هر ویتامین یا مکملی که مصرف می کنید، تهیه کنید.
• در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید. گاهی اوقات جذب تمام اطلاعات ارائه شده در یک قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از یاد برده اید به خاطر بیاورد.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.

تهیه فهرستی از سوالات، کمک می کند از زمان ملاقات با پزشک خود نهایت استفاده را ببرید. برای مننژیوم، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

 

• آیا مننژیوم من سرطانی است؟
• مننژیوم من چقدر است؟
• آیا مننژیوم من در حال رشد است؟ 
• چه درمان هایی را توصیه می کنید؟
• آیا در حال حاضر نیاز به درمان دارم یا بهتر است مدتی منتظر بمانم؟
• عوارض بالقوه هر درمان چیست؟
• آیا عوارض طولانی مدتی وجود دارد که باید در مورد آنها بدانم؟
• آیا باید به دنبال نظر دوم باشم؟ آیا می توانید پزشک یا بیمارستان دیگری را معرفی کنید که در درمان مننژیوم تجربه داشته باشد؟
• بروشور یا موارد چاپی دیگر وجود دارد که با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟
• آیا باید فوراً در مورد درمان تصمیم بگیرم؟ چقدر می توانم صبر کنم؟

از پرسیدن هر سوال دیگری نیز دریغ نکنید.